Nieudzielenie pomocy w Kodeksie Karnym art. 162

Nieudzielenie pomocy osobie potrzebującej może wydawać się jedynie moralnym zaniedbaniem, jednak w świetle polskiego prawa karnego stanowi poważne przestępstwo. Artykuł 162 Kodeksu Karnego precyzyjnie określa warunki, przy których zaniechanie działań ratunkowych wobec osoby znajdującej się w niebezpieczeństwie utraty życia lub zdrowia przeradza się w czyn karalny. Ten aspekt prawa podkreśla wspólną odpowiedzialność za życie i zdrowie w społeczeństwie, stawiając każdego obywatela w roli potencjalnego ratownika. Roztrząsając ten temat, warto przyjrzeć się, jakie są kryteria i okoliczności składające się na obowiązek udzielenia pomocy, a także jakie konsekwencje niesie za sobą jego niezrealizowanie.

Czym jest nieudzielenie pomocy wg. art. 162 ?

Nieudzielenie pomocy jest uznawane za przestępstwo zdefiniowane w artykule 162 Kodeksu karnego, które dotyczy sytuacji, w których osoba świadoma znajdującego się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia lub doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu innego człowieka, mogąc jej udzielić bez narażenia siebie lub innej osoby, decyduje się nie podejmować żadnych działań. Ustawodawca jasno określa, że zaniechanie pomocy, kiedy możliwa jest niezwłoczna pomoc ze strony instytucji lub osoby do tego powołanej, stanowi naruszenie prawne, za które sprawca podlega karze pozbawienia wolności do 3 lat.

To przepisy mające na celu zobligować obywateli do aktywnego uczestnictwa w systemie wzajemnej pomocy i solidarności, podkreślając, że ignorowanie osoby na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia nie jest postawą akceptowalną w społeczeństwie. Ustawodawca przez wprowadzenie tego zapisu w K.K., dąży do uregulowania zachowań społecznych w sposób, który zapewnia bezpieczny i odpowiedzialny udział każdego w życiu publicznym, podkreślając znaczenie ludzkiego życia i zdrowia.

Kto jest zobowiązany do udzielenia pomocy w niebezpieczeństwie?

Prawnik Olsztyn – olsztyn-adwokat.pl

Ustawa oraz akt prawny, jakim jest § 1 Art. 162 KK (Kodeksu Karnego), precyzuje, że obowiązek udzielania pomocy spoczywa na każdej osobie, która napotkała człowieka znajdującego się w niebezpieczeństwie utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Zgodnie z przepisami, nieudzielenie pomocy w sytuacji, kiedy jest to możliwe bez narażania zdrowia lub życia sprawcy, lub innych osób, może skutkować karą pozbawienia wolności do 3 lat. Kluczowe jest, by zrozumieć, że prawo nie ogranicza tego obowiązku do określonych grup zawodowych, takich jak personel ratunkowy czy medyczny, ale rozszerza go na wszystkich obywateli.

W świetle prawa każda osoba staje się więc podmiotem, który może i powinien reagować, gdy na jego drodze pojawi się zagrożenie zdrowia lub życia innego człowieka. Ta bezwzględna zasada podkreśla realny wymiar solidarności społecznej i humanitaryzmu, jednocześnie regulując go w ramach odpowiedzialności karnej, podkreślając wagę życia i zdrowia człowieka jako najwyższych wartości.

Nieudzielenie pomocy – Granica między zaniedbaniem a przestępstwem

W świetle prawa nieudzielenie pomocy stanowi czyn przekraczający granice zaniedbania, przeradzając się w przestępstwo, gdy osoba świadoma zagrożenia dla życia lub zdrowia innego człowieka nie podejmuje żadnych kroków mających na celu jego eliminację. Obowiązek udzielenia pomocy osobie znajdującej się w niebezpieczeństwie jest zapisany w Art. 162 § Kodeksu Karnego i nie zna wyjątków, chyba że działanie miałoby zagrażać bezpośrednio życiu lub zdrowiu pomocnika, lub drugiego człowieka.

Praktyka pokazuje, że pomoc może przyjąć różne formy, od prostych działań takich jak wezwanie dyspozytora pogotowia, po bardziej zaawansowane akty, jak ratowanie tonącego. Kluczowe jest, aby pomoc była możliwa i nie prowadziła do dodatkowego stanu zagrożenia. Prawo wymaga od nas, abyśmy w sytuacji, w jakiej się znajdujemy, dokonali oceny okoliczności i podjęli działania, które są w naszym zasięgu i musimy mieć realne możliwości ich wykonania. Bezwzględny obowiązek niesienia pomocy podkreśla wartość życia i zdrowia jako najwyższych dóbr, jednocześnie wyznaczając jasną granicę pomiędzy zaniedbaniem a przestępstwem.